VIII. ZEKÂT VERMENİN ÂDÂBI
Zekât çok yönlü bir kurum, bir farz olduğu gibi, şehâdet ve namazdan
sonra İslâm binasının üzerine kurulduğu beş temel esasın da üçüncüsüdür.
Bu itibarla müslüman mükellefler bu önemli ibadeti usul ve âdâbına uyarak
en iyi ve en güzel bir şekilde yapmalıdırlar. Zekât verirken uyulması arzu
edilen kaideler şu şekilde özetlenebilir:
1. Müslüman zekâtını sadece Allah'ın rızâsına kavuşmak için vermeli,
bu farîzayı "başa kakmadan" ve "ezâ vermeden" yerine getirmelidir. Yüce
Allah sırf kendi rızâsı için yapılan harcamaları kat kat mükâfatlandıracağını,
malını gösteriş için sarfedenlerin bu ödemelerinin boşa gideceğini bildirmekte
ve şöyle buyurmaktadır:
"Mallarını Allah yolunda sarfedenlerin durumu, her başağında yüz tane
olmak üzere yedi başak veren tanenin durumu gibidir. Allah dilediğine kat
kat verir. Allah'ın lutfu geniştir. O her şeyi bilendir.
Mallarını Allah yolunda sarfedip, sonra verdiklerinin ardından başa
kakmayan ve ezâ etmeyenlerin ecirleri Rablerinin katındadır. Onlara korku
yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir.
Güzel bir söz ve iyilik, peşinden ezâ gelen bir sadakadan daha iyidir. Allah
müstağnidir, halîmdir.
Ey inananlar! Allah'a ve âhiret gününe inanmayıp, insanlara gösteriş
için malını veren kimse gibi, sadakalarınızı başa kakma ve ezâ etmekle boşa
çıkarmayın. Böyle kimsenin durumu, üzerinde toprak bulunan kayanın
durumu gibidir. Sağanak yağan bir yağmur isabet ettiğinde onu sert kaya
haline getiriverir. Kazandıklarından hiçbir şey elde edemezler. Allah inkâr
eden kimseleri doğru yola eriştirmez.
Allah'ın rızâsını kazanmak ve kalplerini sağlamlaştırmak için mallarını
sarfedenlerin durumu, yüksekçe tepede bulunan, bol yağmur aldığında yeZEKÂT
499
mişlerini iki kat veren, bol yağmur almasa bile çisentisi olan bir bahçenin
durumu gibidir. Allah yaptıklarınızı görür" (el-Bakara 2/261-265).
2. Müslüman mükellef temiz ve helâl kazancından zekât vermeli, eğer
zekâtını aynî, yani mal olarak veriyorsa, bu malın iyi cinsten olmasına özen
göstermeli, kendisine verilmesini istemediği malları başkalarına zekât olarak
vermemelidir. Yüce Allah şöyle buyurmaktadır:
"Ey inananlar! Kazandıklarınızın iyilerinden ve size yerden çıkardıklarımızdan
sarfedin. Gözünüzü yummadan ve severek alamayacağınız derecede
kötü ve değersiz şeyleri vermeye kalkmayın. Allah'ın müstağni ve övülmeye
lâyık olduğunu bilin" (el-Bakara 2/267).
3. Hanefîler'e göre zekâtın, alanın onuru zedelenmemesi ve gösteriş şaibesinden
uzak olması için gizlice verilmesi daha iyidir.
Şâfiî ve Hanbelîler'e göre ise insanları bu ibadeti yapmaya teşvik etmek
için zekâtın açıkça verilmesi daha uygun olur.
Bütün fakihlere göre zekât dışındaki gönüllü ödemeleri gizlice vermek
efdaldir. Yüce Allah şöyle buyurur:
"Sadakaları açıkça verirseniz iyi olur. Eğer onları yoksullara gizlice verirseniz
sizin için daha iyidir. Böyle yaptığınız için Allah sizin günahlarınızı
bağışlar. Allah yapmakta olduklarınızı noksansız bilir" (el-Bakara 2/271).
4. İbadetlerin en faziletlisi vaktinde eda edilenidir. Zekât mükellefleri de
zekât ibadetlerini eda etmede acele davranmalı, onu meşrû bir mazeret olmaksızın
geciktirmemelidirler.
5. Mükellef, Allah'tan korkan, müttaki, hayâsından dolayı ihtiyacını insanlara
söyleyemeyen kimseleri araştırıp bulmalı ve zekâtını onlara vermelidir.
Çünkü verilen zekât onların iffetlerini korumalarına, Allah'a daha çok
ibadet etmelerine yardımcı olur. Yüce Allah şöyle buyurur:
"(Yapacağınız hayırlar) kendilerini Allah yoluna adamış, Allah'a taattan
başka düşüncesi olmayan, o sebeple yeryüzünde dolaşıp kazanmaya imkân
bulamayan, durumunu bilmeyen kimselere karşı gösterdikleri iffetten dolayı
onlarca zengin sanılan fakirlere verilmelidir. (Habibim) sen onları görünce
yüzlerinden tanırsın. Çünkü onlar yüzsüzlük ederek insanlardan istemezler.
Yaptığınız ve yapacağınız hayırları Allah eksiksiz bilir ve karşılığını verir "
(el-Bakara 2/273).
Yukarıda anılan âyetlerde teşvik edilen hayırlardan ve sadakadan birinci
derecede kastedilen zekât, sonra da gönüllü malî ödemelerdir.
500 İLMİHAL
6. Zekâtın, kendilerine zekât verilebilecek akrabaya ödenmesi daha faziletlidir.
Zekât öncelikle -varsa- muhtaç olan erkek veya kız kardeşlere,
sonra bunların çocuklarına, sonra muhtaç amcalara, halalara, bunların çocuklarına
ve daha sonra da diğer akrabalar, komşular ve meslektaşlara verilmelidir.
7. Zekât, öncelikle malın bulunduğu yerde yaşayan fakirlere verilmelidir.
Ancak o bölgenin dışında fakir akraba veya daha muhtaç kimseler varsa
onlara göndermek tercih edilebilir.
8. Yüce Allah Tevbe sûresi 103. âyette Hz. Peygamber'e hitaben şöyle
buyurur: "Onların mallarından sadaka (zekât) al ki bununla onları (günahlardan)
temizleyesin, onların sevaplarını arttırıp yüceltesin. Onlara dua et.
Çünkü senin duan onlar için sükûnettir. Allah çok iyi işiten ve bilendir". Bu
emre uyarak Hz. Peygamber zekât getiren veya gönderenlere "Allahım,
filânın ailesine bereket ver" (Buhârî, “Zekât”, 64) anlamında dua etmiştir.
Zekât toplayan görevlinin zekâtını aldığı mükellefe dua etmesi zâhirî fakihlerine
göre vâciptir. Hz. Peygamber'in zekât memurlarına, mükelleflerden
zekât topladıktan sonra dua etmeleri hususunda bir emir vermemiş ve bunu
onların takdirlerine bırakmış olduğunu dikkate alan fakihler çoğunluğu dua
etmenin müstehap olduğunu söylemişlerdir.
O halde zekât verenin "Allahım, bu zekâtı faydalı, ihtiyaç giderici kıl!";
zekât alanın da "Allah mallarını bereketlendirsin" gibi şükür anlamlarını
taşıyan dua etmeleri iyidir.
9. Müslümanın zekâtını mutlaka kendisi vermesi şart değildir. Bu farîzanın
edası için güvenilir bir müslümanı vekil tayin edebilir.
Mâlikî fakihlerinden bazıları riyâ ve insanların bu husustaki övgülerinden
kaçınmak için vekil vasıtası ile zekât vermeyi müstehap, daha iyi görmüşlerdir.
Zekât veren kişinin, fakire verdiği şeyin zekât olduğunu bildirmemesi
daha iyidir. Çünkü bu zekâttır diye bildirmek, alanı, özellikle zekât aldıklarını
gizlemek isteyen veya muhtaç oldukları halde almaktan çekinen kişileri
tedirgin edebilir, onları incitebilir. Ahmed b. Hanbel'in, "Zekâtı verirken bunun
zekât olduğu söylensin mi?" sorusuna "Bu sözle incinmesine ne gerek
var, zekâtını verir ve susar. Yüzüne vurmasına ne gerek var" dediği nakledilir.
Bazı Mâlikî bilginleri de "Zekât olduğunu söylemesi mekruhtur, çünkü
fakirin gönlünü incitmektedir" demişlerdir.
